Wersja kontrastowa: Alt + Z
Przejdź do treści strony: Alt + X
Przejdź do nawigacji strony: Alt + C
Mapa Witryny: Alt + V
Wyszukiwarka: Alt + B
Wybieramy się w góry. Planując wycieczkę i analizując trasę, do czego zawsze gorąco zachęcamy, dostrzegamy, że czeka nas podejście czarny szlakiem. Czy wobec tego należy założyć, że spodziewać się mamy na drodze jakichkolwiek trudności?
Taki wniosek przychodzi do głowy szczególnie tym, którzy zimą korzystają z narciarskich tras. Tam rzeczywiście kolor nartostrady jednoznacznie wskazuje, czego możemy spodziewać się po drodze.
Przy czym te bardzo trudne i niezwykle wymagające (takich w Polsce tras jest zaledwie kilka) oznaczone są kolorem czarnym, trudne czerwonym, a łatwie niebieskim. W 2011 roku wprowadzono oficjalnie dodatkowo kolor zielony, którym oznaczane są bardzo łatwe, idealnie nadające się dla początkujących adeptów narciarstwa nartostrady.
W Polsce znakowanych szlaków turystycznych mamy przeszło 78 tys kilometrów, czyli całkiem sporo. Według danych publikowanych przez GUS (Główny Urząd Statystyczny) z końca 2017 roku (czyli w miarę aktualnych) 39,4 tys. km z nich to szlaki nizinne, rowerowych jest 19,8 tys. km natomiast pieszych górskich - 11,3 tys. km.
Pierwsze ich znakowanie, w zależności od łańcucha czy pasma, rozpoczęło się z końcem XIX wieku. Niemal od samego początku tego procesu zajmują się tym dedykowane podmioty, przy czym w nas interesującym przypadku jest to działalność PTTK (Polskie go Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego). Wyznacza ono trasy (szlaki) przede wszystkim w porozumieniu z dyrekcjami parków (w Karkonoszach rzecz jasna z Karkonoskim Parkiem Narodowym, który dba też o jego utrzymanie).
W naszym pięknym kraju, w granicach którego leży wiele niezwykłych górskich pasm, przyjęło się, że symbolem wytyczającą turystyczną ścieżkę jest znak trzech przylegających do siebie poziomych pasków, które malowane są na drzewach, skałach czy specjalnych drewnianych słupach lub tyczkach.
Wszystko po to, aby były ona maksymalnie widoczne, szczególnie w przypadku gorszej w górach widoczności czy w zimie (choć o tej porze roku często trasę znaczy niekoniecznie sam szlak, a stawiane specjalnie tyczki, ponieważ skały często całkowicie przykryte są grubą warstwą śniegu).
Dwa zewnętrzne paski są koloru białego, natomiast środkowy pasek ma kolor inny - może być to czarny, czerwony, zielony, niebieski czy żółty. Bardzo istotne jest, aby następujące po sobie znaki znajdowały w odpowiedniej od siebie odległości i były dobrze widoczne. Przyjmuje się, że odległość ta nie może być mniejsza niż 50 metrów.
No dobrze, ale co z tymi kolorami? Mają one znaczenie czy nie? Czarny to szlak najtrudniejszy czy może najdłuższy?
W odróżnieniu od narciarskich nartostrad kolor szlaków turystycznych nie jest związany z ich trudnością. Doskonale widać to choćby w Karkonoszach, gdzie wymagający, długi i momentami trudniejszy technicznie (szczególnie przy gorszych warunkach) szlak do Śląskiego Domu przez Łomniczkę jest koloru czerwonego, czarny natomiast to na przykład trasa prowadząca Sowią Doliną na Sowią Przełęcz - o wiele łatwiejsza, choć również charakteryzująca się dość dużą różnicą wzniesień.
Nie znaczy to jednak, że kolor górskiego szlaku nie ma żadnego znaczenia. Ma, i to duże. Wskazuje nie tyle jego trudność, co charakterystykę, co też może nam całkiem wiele powiedzieć o trasie, którą planujemy pokonać.
I tak najważniejsze są zdecydowanie szlaki oznaczone kolorem czerwonym. To zwykle te główne, nierzadko prowadzące wzdłuż całych górskich pasm czy nawet łańcuchów. W Polsce to przede wszystkim Główny Szlak Sudecki (prowadzący od Świeradowa Zdroju do Prudnika u podnóży Gór Opawskich, którego całkowita długość wynosi 440 kilometrów!), Główny Szlak Beskidzki, Szlak Orlich Gniazd czy kultowa i zdecydowanie najtrudniejsza w całych Tatrach Orla Perć.
Kolorem niebieskim znakowane są najdłuższe szlaki w danym pasmie, żółtym szlaki łącznikowe, zielonym prowadzące do ciekawych i godnych odwiedzenia miejsc, natomiast szlaki czarne to zwykle krótsze szlaki dojściowe. Przy raz jeszcze przypomnijmy - w żadnym stopniu kolor nie odzwierciedla trudności (lub ich braku), na jakie możemy po drodze natrafić. One zwykle opisane są szczegółowo w wielu dostępnych w księgarniach górskich przewodnikach, do których lektury zawsze gorąco Was zachęcamy.
